Zobacz, o czym piszemy w zimowym numerze

W jesiennym „Chiduszu” publikujemy – nigdy dotąd niewydany – wielki esej Bogdana Wojdowskiego Judaizm jako los. Po trzech dekadach od powstania ten wybitny tekst wydaje się być bardziej aktualny niż kiedykolwiek wcześniej. 97. numer „Chiduszu” – wydany w 10 rocznicę powstania naszego pisma – poświęciliśmy częściowo temu niesłusznie zapomnianemu pisarzowi

Wiosenny numer kwartalnika „Chidusz” to aż 144 strony rozmów, esejów i literackich premier. Z okazji 80. rocznicy powstania w getcie warszawskim publikujemy po raz pierwszy po polsku opowiadanie „Szal” wybitnej amerykańskiej pisarki Cynthii Ozick. W 55. rocznicę Marca ‘68 o emigracji do Szwecji opowiada Anna Grinzweig Jacobsson. Konstanty Gebert wyjaśnia, dlaczego Izraelczycy tłumnie wyszli na ulice. Hanka Grupińska rozmawia z Paulą Szewczyk o swoich „Opowieściach żydowskich”. Okładkowa Łobuziara to rabbi Becky, znana na Instagramie jako My Hot Rabbi – bohaterka tekstu Anny Pamuły, jedna z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych rabinek.

Ten numer „Chiduszu” rozpoczynają cztery puste strony – nasz protest przeciwko niesprawiedliwemu podziałowi rządowych dotacji. Departament Mniejszości Narodowych i Etnicznych nie przyznał dotacji na wydawanie „Chiduszu” w 2023 roku, jednocześnie „Słowo Żydowskie” – uważane za prorządowe – otrzymało aż 300 tys. zł wsparcia. Te puste strony symbolizują wszystkie wywiady i reportaże, których nie napisaliśmy, ponieważ po pierwsze nie mieliśmy za co, a po drugie zbyt zajęci byliśmy wiązaniem końca z końcem. Dotacja Departamentu Mniejszości Narodowych i Etnicznych przyznana nam na 2022 rok wynosiła zaledwie 30 tys. zł i gdybyśmy mieli wydawać za nią „Chidusz”, wystarczyłoby na jeden numer. 

„W chrześcijańskich kręgach feministycznych rodzi się nowy mit. Zgodnie z jego treścią patriarchat stworzyli starożytni Hebrajczycy” – pisała w 1978 roku Judith Plaskow. „Wcześniej – w matriarchalnej chwale – rządziła nami bogini. Egalitaryzm próbował później przywrócić Jezus, ale jego starania zostały udaremnione przez obecne w chrześcijańskiej tradycji żydowskie nastroje. Innymi słowy jest to mit, który utrwala tradycyjny dla chrześcijaństwa negatywny obraz judaizmu – przypisuje pochodzenie seksizmu żydowskim początkom religii, jednocześnie utrzymując, że chrześcijański wkład w „kwestię kobiecą” był w dużej mierze pozytywny. Konsekwencją tego mitu jest przekształcenie feminizmu w kolejną broń w chrześcijańskim, antyjudaistycznym arsenale. Chrześcijański feminizm umożliwia nowe spojrzenie na stare przekonanie o wyższości wyznawców Jezusa – motyw, który ma swój początek w Nowym Testamencie, a od czasów jego powstania powtarzany był przez niezliczonych teologów”