Pewnego razu do jego gabinetu w Hollywood przyszedł słynny aktor – Clark Gable – i zapytał, którego ze współczesnych pisarzy poleciłby mu Faulkner poczytać. Zastanowiwszy się chwilę, William odpowiedział: – Hemingway, Tomas Mann i ja. – Pan też pisze?! – zdziwił się aktor.
Dopiero Nagroda Nobla zwróciła uwagę Ameryki na Faulknera i dopiero po jego śmierci powieść „Absalomie, Absalomie” uznano szczytowym osiągnięciem literatury amerykańskiej.

Pomagała mu rodzina żydowskich emigrantów z Litwy, państwo Kornofsky. Nie tylko dawali mu zarobić, ale traktowali go prawie jak krewnego; to oni pierwsi podarowali Louisowi kornet. „Biali bezbożnie szydzili z nich, uważając się za lepszych niż Żydzi. Choć miałem tylko siedem lat, już to rozumiałem”, wspominał po latach. Od tej rodziny dostał nie tylko swój pierwszy instrument. Pewnego dnia w 1960 roku znany fotograf Herb Snitzer zrobił zdjęcie jadącemu w autobusie artyście: zauważył, że ma przy sobie, jak zawsze, tarczę z Gwiazdą Dawida. Medalion ten nosił do końca życia i mówił, że to w domu swoich litewskich przyjaciół uczył się życia.

W 1941 roku podpisano pakt Sikorski – Majski, który dotyczył m.in. utworzenia w ZSRR armii złożonej z wywiezionych po wrześniu pamiętnego roku Polaków. Broniewski, wraz z setką innych polskich twórców, został aresztowany przez NKWD. W więzieniu saratowskim siedział z Aleksandrem Watem i działaczami Buntu z Warszawy: Wiktorem Alterem i Henrykiem Erlichem. W Jerozolimie chwalił się izraelskiemu publicyście, Dawidowi Lazerowi, że Alter – znany lewicowy mówca i działacz, dawał mu lekcje z fizyki teoretycznej, dziedziny bądź co bądź zupełnie obcej poecie.