Absolwent Europejskiego Instytutu Studiów Żydowskich w Sztokholmie, oraz polonistyki i Studium Kultury i Języków Żydowskich na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiował w Berlinie oraz Heidelbergu. Do 2013 roku asystent rabina Samuela Rosenberga w Gminie Żydowskiej we Wrocławiu. Jeden z założycieli i redaktor naczelny „Chiduszu".
Gdy w 1934 roku ukazała się powieść Mihaila Sebastiana Od dwóch tysięcy lat, w Rumunii wybuchł ogromny skandal. Oburzeni byli wszyscy – od komunistów, przez faszystów, po najróżniejsze środowiska żydowskie. Międzynarodowy rozgłos pisarz zyskał jednak dopiero pół wieku po swojej tragicznej śmierci.
Najbardziej w książce „Getto walczy” uderza opis ciągłych wysiłków, by Żydzi zamknięci w getcie uwierzyli, w jakiej znaleźli się sytuacji i co ich czeka. Grupa młodych aktywistów walczy na początku wojny z własną apatią, by już po chwili rzucić się w wir tragicznej, bo w końcu przegranej, wojny medialnej. Próbują wielokrotnie przekonywać do swoich racji społeczeństwo żydowskie, ale zupełnie im się to nie udaje. „Getto nie wierzy” – pisze Edelman. Kilkukrotnie odnotowuje, co wydaje się być bardzo znamienne, że sytuację rozumieją jedynie osoby politycznie zaangażowane, a cała reszta (z Czerniakowem na czele) nie daje wiary. Ludzie walczą o życie, chwytają się, czego tylko mogą, a bundowcy walczą o ich uwagę. To była walka o prawdę, czyli o wolność – o to, co do końca życia pozostawało Edelmanowi najdroższe.
Otwierając drzwi do mieszkania, całuje mezuzę. Zamienia zimową czapkę na jarmułkę. Ze mnie to taka nietypowa chasydka, śmieje się Gawri, zawsze noszę kipę. Choć oczywiście nie do pracy.
Nawet ci, którzy uważnie czytają książki doktor Ewy Kurek, nie zdają sobie sprawy, jak ważną rolę w jej rozumieniu żydowskiego świata odgrywa święto Purim. Księga Estery stała się dla niej kluczem do zrozumienia historii żydowskiej w ogóle, a w szczególe pozwoliła odkryć prawdę o przedsiębiorstwie Holocaust, zdemaskować bajkę, którą Żydzi karmią świat już od końca…
2 lutego 2018 roku, wśród przyjaciół zgromadzonych u grobu księdza Jerzego Popiełuszki, ksiądz Tadeusz Guz stawiał narodowi żydowskiemu historyczne pytania. Profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego sugerował, że Żydzi byli szefami III Rzeszy i że za kredyty udzielone przez żydowskie banki wybudowali krematoria w Auschwitz, w których palili swoich braci i siostry. Kilka dni później w radiowej Trójce, podczas dwugodzinnej audycji Wojciecha Reszczyńskiego, można było usłyszeć o tym pięknym i ważnym spotkaniu, podczas którego ksiądz Tadeusz przekonywał, że obecny kryzys polsko-żydowski wyjdzie Polsce na dobre, bo wreszcie Polska będzie mogła dojść prawdy. Tok rozumowania Księdza Profesora jest w zasadzie prosty. Skoro Izrael…
Halina Rubin: Kilka lat temu weszłam do apteki. Podaję receptę jakiejś młodej panience, a ona patrzy na moje nazwisko i pyta: – Jest pani Żydówką? – Nie – odpowiedziałam bez zastanowienia. A ona: – A ja jestem. Powiedziała to zupełnie normalnie. Odczułam wtedy ogromny wstyd.
Она была сестрой его матери, но хороших отношений у них не было. Собственно, он даже не называл её тетей, всегда обращался к ней по фамилии. Он не хотел поддерживать с ней связь, потому что она – заклятая коммунистка. В столовой повесила герб, слева Циранкевича, а справа Гомулку. В то же время она была очень верующей католичкой. Он смеялся над ней и говорил: Климкова, сними ты этот герб. Раз ты такая католичка, повесь лучше крест. Получится настоящая Голгофа – крест и два мерзавца.
Немцы убивали детей на площади, смерть евреев Корчины медленно приближалась к концу. Ей было одиннадцать лет. Мать приказала ей подойти к какому-то незнакомому человеку. Кроме этого она ничего не сказала, даже не дала ничего в дорогу. Мужчина положил её на велосипед и уехал, как отец, который случайно завёз свою дочь не туда. Когда три года спустя она покидала свой дом, она не поблагодарила, она не могла даже развернуться и посмотреть на место, где была спасена её жизнь.
В 2000 году Союз Еврейских Общин в Республике Польша обратился к Комиссии по делам недвижимости с предложением вернуть старое еврейское кладбище в Калише. В течение многих лет власти города и Союз Еврейских Общин работали над комплексным соглашением возвращения кладбища. Когда казалось, что оно вот-вот осуществится, Калиш неожиданно отказал в подписании окончательного соглашения, объясняя своё решение тем, что не может отдать кладбище, ввиду протестов местных жителей а также по причине того, что евреи и так не предоставили документы подтверждающие право собственности. Оказалось, что больше 650 лет погребения покойных в одном и том же месте является недостаточной причиной для того чтобы вернуть одно из наиболее старых и наиболее важных еврейских кладбищ в Польше.
W najnowszym spektaklu Teatru Polskiego we Wrocławiu intelektualnego dialogu z Brunonem Schulzem nie podjęto. Reżyser Jan Szurmiej nie znalazł też narzędzi, żeby przenieść na scenę język jego twórczości. Oniryczność wyraża mgłą, poetyckość głębią sceny, a Drohobycz zastępuje Anatewką ze sztucznymi pejsami.