Mieszkańcy Humania montują wielki krzyż z figurą Jezusa w miejscu, gdzie zawsze modlą się Żydzi. Sławią bohaterów odpowiedzialnych za wymordowanie tysięcy Żydów w XVIII w. Oskarżają Żydów o dawanie łapówek i niepłacenie podatków. Jak skończy się ten konflikt?
Rabin Jonathan Sacks na szabat: Przymierze zawarte w Torze to wyjątkowa forma struktury politycznej, która oparta jest nie na hierarchii siły, a na poczuciu dzielenia wspólnej historii i przeznaczenia. Jest to polityka moralności, nakierowana na tworzenie sprawiedliwego i łaskawego społeczeństwa, które szanuje godność wszystkich, zwłaszcza uciskanych, biednych, słabych i odsuniętych na margines: wdów, sierot i obcych.
Rabin Jonathan Sacks na szabat: Jak mógłby powiedzieć Kierkegaard: gdy umiera król, kończy się jego panowanie; władza proroka zaczyna się w momencie jego śmierci (w rzeczywistości Kirkegaard pisał: „Tyran umiera i kończy się jego władza. Umiera męczennik, a jego władza dopiero się zaczyna”).
Na okładce wakacyjnego numeru Malowany ptak zadziobywany przez swoje własne stado. Przyglądamy się spektaklowi Mai Kleczewskiej, koprodukcji Teatru Polskiego w Poznaniu i Teatru Żydowskiego w Warszawie. W tym kontekście przypominamy Malowanego Ptaka Kosińskiego i Czarnego Ptasiora Siedleckiej. Przygotowaliśmy na wakacje wyjątkowy Atlas obrońców zwierząt. Atlas, którego kluczowym słowem jest holokaust zwierząt, czyli codzienna zagłada, jaka dokonuje się w rzeźniach na całym świecie.
Warszawa: 14-16 listopada 2017 roku
W tegorocznym „Marszu Pamięci 22 lipca” uczcimy pamięć członków zespołu „Oneg Szabat”, konspiracyjnej grupy pod przewodnictwem Emanuela Ringelbluma, która podjęła zadanie zbierania i opracowania szeroko pojętej dokumentacji losów Żydów pod okupacją niemiecką.
Rabin Jonathan Sacks na szabat o trójpodziale władzy i sprawiedliwym przywództwie: Wielcy przywódcy myślą o przyszłości w odległej perspektywie, zastanawiają się nad kwestią dziedziczenia, pragną podtrzymania ciągłości. Takie właśnie zachowanie cechowało Mojżesza. Bóg powiedział mu, aby naznaczył Jozuego – męża obdarzonego duchem – oraz dał mu dokładne wytyczne dotyczące tego, jak powinno wyglądać przekazanie władzy.
Rodziny spotykały się o dokładnie wyznaczonych porach w ciągu tygodnia. Niektóre dzieci wołały: „mamo, tato!”, niektóre zwracały się do rodziców po imieniu, inne do tej pory mówią o nich „biologiczni rodzice”. Do dziś wiele emocji wzbudza tradycyjny, kibucowy system wychowania, w którym dzieci i dorośli mieszkali osobno. O tym, jak żyło się w kibucu opowiada Jael Neeman, autorka wydanej kilka lat temu w języku polskim książki „Byliśmy przyszłością”, oraz Ran Tal, twórca poruszającego dokumentu „Children of the Sun”.
Zygmunt Zdrojewicz – profesor zwyczajny Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Wieloletni działacz Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce: “Do Jedwabnego musiałem dojrzeć, ale gdy dojrzałem, ojciec już nie żył. Zostawił zapisane imiona i nazwiska członków rodziny, którzy tam zginęli. Dziadkowie: Zelik i Perla Zdrojewiczowie, ciotki –– siostry ojca – Miriam, Estera, Sara, Hanka i Libi oraz moje dwie kuzynki, sieroty po wuju Jakubie. Zostało to opisane w książce Anny Bikont „My z Jedwabnego”. […] Ojciec zupełnie przypadkiem wyjechał z miasta w dniu, w którym doszło do pogromu.”