„Uczniów próbuje się straumatyzować w sposób wręcz fizyczny. Edukatorzy mówią im: ‚chcę, żebyście poczuli ciężar’, ‚chcę, żebyście poczuli się źle’, ‚chcę, żebyście poczuli się jak ofiary'”. O wycieczkach izraelskiej młodzieży do dawnych obozów Zagłady na terenie Polski mówią Udi Nir i Sagi Bornstein, twórcy filmu „#uploading_holocaust”.
Za tę książkę Marcin Wicha otrzymał Paszport Polityki 2017 w kategorii literatura.
Październik, być może jeden z najbardziej melancholijnych miesięcy, przyniósł adekwatnie chmurne premiery książkowe. Paweł Sołtys w felietonie na łamach „Polityki” nazywa tę porę roku: „zło – ta polska jesień”. Na szczęście ratunek niesie znakomita literatura.
„Jeśli twój pierwszy film nie zdobędzie popularności, drugiego już nie robisz” – to zasada obowiązująca w świecie ultraortodoksyjnego przemysłu filmowego. Na izraelskim kinie tworzonym przez religijne kobiety dla innych religijnych kobiet najlepiej zna się Marlyn Vinig. W sierpniu była gościem festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty.
Wśród Kresowian przybyłych do Bytomia z Kresów Wschodnich część z nich stanowili Żydzi, którym udało się przetrwać II wojnę światową. Spotykali się oni w domu modlitwy znajdującym się w kamienicy przy placu Grunwaldzkim. Później wyemigrowali m.in. do Izraela czy Stanów Zjednoczonych, pozostawiając po sobie przedmioty rytualne i liczne woluminy, stanowiące ślad ich obecności w Bytomiu.
Rita mówi, że chciałaby, aby wszyscy Żydzi przyjechali do Izraela i razem tańczyli. To ona wygrywa jedną z edycji konkursu Miss Holocaust, organizowanego od kilku lat w Hajfie. Krótki dokument o nim i jego uczestniczkach nakręciła Michalina Musielak.
Po latach wraca „Malowany ptak”, tym razem, by przypomnieć nam o „obowiązku zobaczenia naszej przeszłości w prawdzie”. Reżyserka Maja Kleczewska w swoim spektaklu chce, byśmy zapomnieli o awanturze, w jakiej rodziła się sława Kosińskiego, bo ma ambicje rozpoczęcia „nareszcie możliwej” rozmowy o Polakach, którzy „biernie obserwowali” zagładę narodu żydowskiego. Debaty „otwartej i szerokiej”, pomimo wielkich chęci, spektakl Teatru Żydowskiego i Teatru Polskiego w Poznaniu jednak nie otwiera.
Publikujemy dotąd nietłumaczony na język polski tekst Etgara Kereta o perypetiach ojca prowadzącego syna na rozpoczęcie roku szkolnego. Czy szkoła zawsze musi być więzieniem? Czy bawarski blondynek, siedzący obok jego synka, wyda go Niemcom? Kto się bardziej boi – ojciec czy syn?
Rozmowa z Etgarem Keretem
Dziadek i babcia na przedramionach mieli wytatuowane numery telefonu. Ojciec liczył kroki do piwniczki na Marymoncie, w której ukrywał się podczas wojny. Chłopiec dostawał lanie w szkole za to, że zabił Jezusa.