Do Wrocławia kilka dni temu przyjechała grupa studentów z Uniwersytetu w Zurychu. Co łączy te dwa miasta? Na przykład postać wielkiego patrioty, lekarza Ludwika Hirszfelda. Młody lekarz pracował w Zakładzie Higieny tamtejszego uniwersytetu, zanim wyjechał zwalczać ogromną epidemię tyfusu plamistego, która ogarnęła Serbię podczas pierwszej wojny światowej. Hirszfeld był bez wątpienia jednym z największych polskich patriotów, któremu los co chwilę przypominał żydowskie pochodzenie. Strzępki wspomnień Ewy Bohdanowicz, które zebraliśmy w bieżącym numerze “Chiduszu”, zakończyliśmy – w gruncie rzeczy bardzo optymistycznym – fragmentem jego wyjątkowej autobiografii “Historia jednego życia”, pisanej pod koniec wojny, po ucieczce z getta warszawskiego:

„Żydzi, a właściwie drobna ich resztka, stoją przed alternatywą: upodobnić się całkowicie lub wyemigrować i stworzyć nową ojczyznę.

(…)

Niech każdy spojrzy w głąb swego serca i poweźmie decyzję:

O j c z y z n a  t u  l u b  o j c z y z n a  t a m.

Gdyż na mniejszości narodowe w tym piekle europejskim nie ma więcej miejsca.”

Do Wrocławia kilka dni temu przyjechała grupa studentów z Uniwersytetu w Zurychu. Przeszli się po mieście i znaleźli grafitti, jakiś dziwny napis po polsku, którego nie rozumieli i gwiazdę Dawida powieszoną na szubienicy, która przykuła ich uwagę. “Jebać parchów”. Jak to wyjaśnić? Ze Słownikiem Języka Polskiego? Że parch to «grzybicza choroba skóry objawiająca się żółtawymi strupami; też: te strupy». Że nie do końca chodzi o to, że Żydzi są jakąś formą grzybicy? Że to tak się przyjęło czasami w Polsce na Żydów mówić i garstka idiotów kultywuje ten zwyczaj? I powtarzać w nieskończoność, że tym, którzy to namalowali, o Żydów nie chodziło, bo przecież pewnie nie znają żadnego Żyda? Stara śpiewka, stare na Żyda zawołanie, stara gwiazda Dawida na starej szubienicy. Tu nie ma co rozkręcać, jak to się mówi, afery, po prostu może się znajdzie ktoś, kto by to zamalował, dlatego piszemy. Może z okazji jutrzejszego święta Pesach?