Studiował polskie i żydowskie sprawy we Wrocławiu, Berlinie, Sztokholmie i Heidelbergu. Jeden z założycieli i redaktor naczelny „Chiduszu".
W 1945 roku, gdy rozpoczęła studia, dziekanem Wydziału Lekarskiego był Ludwik Hirszfeld, który podjął się organizacji powojennej wrocławskiej medycyny. Przez złe pochodzenie straciła stypendium i w ten sposób trafiła do pracy u Hanny Hirszfeldowej. Później, z tego samego powodu, wyrzucono ją z akademika i tak 63 lata temu wprowadziła się do domu Hirszfeldów, gdzie mieszka do dziś. Pediatra Ewa Bohdanowicz ma 94 lata i mówi, że mieszka w samym środku historii.
Teatr Żydowski w Warszawie i Teatr Polski we Wrocławiu. Te dwie instytucje więcej dzieli, niż łączy. Obie jednak zostały poddane poważnej, choć zupełnie odmiennej, próbie. Żydowski jakoś ją przetrzymał, a Polski, najlepsza scena w Polsce, stał się ruiną.
Do rozdania mamy 3 egzemplarze wydanej niedawno książki Anny Malinowskiej „Brunatna kołysanka” (wyd. Agora) o polskich dzieciach uprowadzonych w czasie wojny przez założone z rozkazu Himmlera stowarzyszenie Lebensborn. Zadaniem ośrodków Lebensbornu było działanie na rzecz odnowienia krwi niemieckiej. O Zdzisiu napisano, że „jeżeli otrzyma dobre kierownictwo, może stać się dobrym Niemcem”, gdyż „rozporządza dobrymi właściwościami…
10 marca 1943 roku do Bułgarii przybyły pociągi Niemieckich Kolei, by przetransportować bułgarskich Żydów do obozów zagłady. O trzeciej nad ranem bułgarska policja rozpoczęła akcję wysiedleńczą. Pod eskortą uzbrojonych policjantów przeprowadzono Żydów na miejsce zbiórki, gdzie mieli zostać wrzuceni do pociągów i wywiezieni do Treblinki. Pociągi odjechały puste.
Na naszej okładce karuzela, która posłużyła Czesławowi Miłoszowi w wierszu „Campo di Fiori” jako metafora wojennej postawy Polaków. 30 lat temu przypomniał ją Jan Błoński w swoim słynnym eseju „Biedni Polacy patrzą na getto”. Karuzela jest jednym z powodów, dla których powinniśmy dokonać oczyszczenia naszej pamięci.
Many people, including the current Minister of Education in Poland, are still questioning the historic facts behind the pogroms in Kielce and Jedwabne. Fortunately, the majority of Polish intellectuals have reached a causal consensus regarding the events. But now historians face an even more difficult task: it is time to take a long, hard look…
According to the play, the Jewish Theatre had become a place where an unexacting audience expected a thoughtless repetition of rituals or classics written by the fathers (not even mothers) of Yiddish literature. The Jewish Theatre was lost in the desert, surrounded by nothing but sand. But then the ritual is interrupted and the actors start talking about themselves. Some are Jewish Poles, some are Poles, or Jews by dint of habit. What is Jewish culture in the Jewish Theatre?
We were proud that we could talk about this difficult past openly in our country. We were proud that the Polish prosecutors and historians were revealing facts. We were proud it was history, and not courts, that was making judgments. And now it turns out all this work can simply be erased, and history can be easily distorted once again.
“Mnie jest wszystko jedno, czy ktoś pali kukłę Żyda, czy wybija zęby gejowi, czy skopie kogoś, bo myśli, że jest muzułmaninem, a kto zresztą później okazuje się Hindusem albo Kubańczykiem. To nie ma większego znaczenia, kto, ważne, że obrywa” – mówi szef gminy żydowskiej we Wrocławiu Aleksander Gleichgewicht.